Ambassadeurs gezocht
Communicatiebureau De Lynx, dat nauwe contacten onderhoudt met de vereniging van recreatieruiters, is nog steeds op zoek naar ambassadeurs voor dit unieke project.
Wil jij de ogen en oren in het veld worden en folders aan paardenhouders overhandigen? Graag! Wil jij locaties waar eenzame paarden lopen aanmelden, zodat De Lynx deze kan verzamelen en in kaart brengen? Prachtig!
Wil jij je eigen alleen lopende paard of pony aanmelden? Perfect! De Lynx wil uitdrukkelijk niet te boek staan als ‘klokkenluider’ maar als een bureau dat oplossingsgericht te werk gaat. Zo wordt een aanmelder in contact gebracht met een ambassadeur, die vervolgens paardenhouders die bij elkaar in de buurt wonen met elkaar in contact brengt. Zij kunnen dan hun paarden samen huisvesten. Zijn er vervoersproblemen dan kan de vereniging van recreatieruiters uitkomst bieden.
Ambassadeurs in spe kunnen papieren folders aanvragen via initiatiefneemster Tjitske Ypma. In de folder staat informatie over de aard van het paard en paardenwelzijn. Hier is hij digitaal in te zien.
Hieronder lees je het verhaal van ambassadeur Margriet Markerink. Wil je ook ambassaseur worden en meehelpen paarden aan elkaar te koppelen? Mail dan naar paardenbijelkaar@gmail.com
Margriet Markerink: ambassadrice van Paarden Bij Elkaar
“Mijn naam is Margriet Markerink. Ik ben journaliste/schrijfster/fotografe/videografe en schrijf voor paardenbladen en natuurgerelateerde magazines. Daarnaast trek ik (na corona) met de lezing “Praat Paards Met Me” het land door, om mensen bekend te maken met het communicatie-systeem van het paard, een echte taal die mensen ook kunnen leren (gebruiken) om met hun paarden te communiceren. Een aanrader, want het Paards zou eigenlijk het fundament onder alles wat we met paarden doen moeten zijn. Kennis van de paardentaal maakt namelijk het samenzijn, trainen en werken met paarden een stuk aangenamer voor zowel het paard als de mens. Daarom staan er ook praktijkdagen in de planning, hoewel Covid 19 vooralsnog roet in het eten gooit. Maar ze gaan er zeker komen!”
Ambassadeurschap
“Toen Tjitske mij vroeg “ambassadeur” te worden van PAARDEN BIJ ELKAAR hapte ik toe, omdat ik met eigen ogen had gezien hoe groot het verschil is tussen “happy together” paarden in kuddeverband (wilde koniks, opfokkuddes, pensionpaarden die samen in de wei staan) en eenzame paarden die hun leven slijten in een (boeren)weitje…
Hoe dit varkentje te wassen? Zomaar een (boeren)erf oplopen, aanbellen en een gesprek beginnen met een wildvreemde paardenhouder is niet zonder risico. Je kunt heel gemakkelijk de ‘Jehova’s Getuigen behandeling’ krijgen of een paardenhouder ongewild beledigen door ongevraagd je diensten aan te bieden voor iets waar hij/zij het belang helemaal niet van inziet. “Ons paard staat al jaren alleen en ziet er helemaal niet ongelukkig uit, dus waar heb je het over???” Toch is dat precies wat een klein clubje dappere ambassadeurs doet en het heeft inmiddels tot 6 geslaagde herplaatsingen geleid. Het allerliefst zouden we onszelf zo snel mogelijk weer overbodig maken, omdat dit zou betekenen dat paardenhouders eindelijk inzien dat een paard of pony niet alleen hoort te staan. Helaas is het zover nog niet. Zoveel Shetlanders die in weliswaar mooie weitjes met loopstalletjes staan, maar wel alleen. Trekpaarden die als standbeelden in een modderig boerenweitje bij huis staan. Alleen…”
Wetgeving
In een aantal Europese landen waaronder Denemarken, Zweden en Zwitserland is het inmiddels bij de wet verboden paarden het gezelschap van andere paarden te onthouden. Hier is die wet er nog steeds niet. Heel Holland loopt weer eens achter.. Een slechte zaak? Niet perse… Als we alles wat we doen en laten met behulp van wetten moeten regelen, ‘kweken’ we aartsluie mensen die hun hersenen en hun hart niet gebruiken en geen verantwoordelijkheidsgevoel aanleren. Dergelijke mensen laten zich gemakkelijk manipuleren door types met agenda’s waar wij geen weet van hebben. Dat komt de samenleving niet ten goede. En dus gaan we door met het doen van ons ‘ding’: het aanjagen van een bewustwordingsproces ten aanzien van paardenwelzijn en ook met het werven van ambassadeurs, want niet alleen in “mijn Achterhoek” staan nog ontstellend veel paarden en pony’s alleen in de wei.
Dit is het verhaal van één van onze eerste herplaatsingen, een muisje dat nog een staartje kreeg, maar uiteindelijk toch een happy end!
Spetter
De familie E. woont in het buitengebied van Groenlo en heeft altijd meerdere paarden gehad, waaronder Haflinger en Friese paarden. Die paarden kwamen en gingen en nu rest alleen nog de New Forest mix Spetter, die alweer een poosje alleen staat. Omdat ik de vrouw des huizes ken uit 2009 – ze kwam bij ons schuilen nadat er een storm had gewoed en de weg was versperd door omgevallen bomen – verloopt een eerste telefoongesprek heel gemoedelijk en geeft de familie aan zelf ook al op zoek te zijn naar een weidemaatje voor Spetter. Onze hulp daarbij is welkom. Yes!
Een speurtocht naar eenzame paarden in de nabije omgeving levert niets opt, dus gaan we paarden kijken bij Stichting Paardenopvang Achterhoek, want de familie E. wil best voor een nieuw paard betalen. Helaas, geen match. Dan komt er een melding binnen via onze Facebookpagina. Een aardige dame uit De Achterhoek wil haar Welsh Cob ruin Comet wel doneren. Ook hij staat alleen en kan niet meer bereden worden, maar ze wil hem niet verkopen aan een handelaar of laten inslapen, dus de weidemaatjes-optie lijkt haar wel wat.
Na een kennismakingsgesprek, waarbij Comets baasjes de familie E. en Spetter ontmoeten, foto’s van Comet laten zien en zien waar Comet zou komen te staan, is het besluit snel genomen: we gaan kijken of die twee een match zijn. Zo niet, dan gaan we door met zoeken naar weidemaatjes voor zowel Spetter als Comet.
Match
Bij de eerste ontmoeting tussen Spetter en Comet krijg ik een warm gevoel. De merrie en de ruin doorlopen keurig en uiterst beschaafd het Begroetingsritueel. Geen gepiep, gehinnik, gebok of bijt- dan wel steigerneigingen. Mevrouw en meneer tolereren elkaar en lijken elkaar zelfs wel te mogen. Comet gedraagt zich zelfs als een echte gentleman en neemt de Schildwachthouding aan, zodat Spetter ongestoord haar hooi kan eten. Hoe zwaar afscheid nemen van Comet zijn eigenares ook valt, ze heeft er vrede mee en met een lege trailer gaat het stel huiswaarts. Enkele maanden later trekt de familie E. echter aan de bel. Comet en Spetter blijken toch niet zo gelukkig met elkaar te zijn als iedereen had gehoopt. Te veel onrust in de wei. Comet’s eigenares haalt hem weer naar huis. Ze heeft zelf dan al besloten dat hij bij haar mag blijven en dat ze actief op zoek gaat naar een weidemaatje voor Comet. Het liefst twee, zodat Comet in een mini-kudde kan lopen. Yes! Zijn wij als ambassadeurs nu weer terug bij af? Nee, korte tijd later meldt de familie E. een geschikt weidemaatje voor Spetter te hebben gevonden: een Gelderse merrie. Mooi zo! Dat onze rol als ambassadeur daarmee is uitgespeeld, vinden we niet erg. Integendeel. Hoe een eenzaam paard aan een weidemaatje komt, is onbelangrijk. We zijn blij dat de familie E. zelf die stap heeft gezet.
Kudde
Het contact met Comets eigenaren blijft bestaan. Naar aanleiding van mijn “vertaling” van de lichaamssignalen van Spetter en Comet hebben ze zich zelfs aangemeld voor de eerste van mijn “Praat Paards Met Me” lezingen. Daar willen ze meer van weten! Nadat Covid 19 een streep heeft gezet door de geplande lezing biedt het stel spontaan hun overdekte open schuur aan als Coronavrije locatie. Ik neem het aanbod aan. En Comet dan? Hij staat nog steeds alleen, maar tijdens de lezingen kunnen de deelnemers uitgebreid “paards” met hem praten en de mensvriendelijke Comet geniet overduidelijk van alle aandacht die hij krijgt. De winter breekt aan en blijkt een stuk milder te zijn dan de nieuwe regels die aan het Nieuwe Normaal kleven. Voorlopig geen lezingen “Praat Paards Met Me” meer. Toch is er ook verheugend nieuws. Comet heeft onlangs een oudere Arabische merrie en haar dochter op stal mogen verwelkomen en het klikt tussen deze drie paarden, dus ons doel is bereikt!
Ondersteuning
PAARDEN BIJ ELKAAR heeft inmiddels een goedbezochte Facebookpagina en foldermateriaal, waarin paardenhouders informatie kunnen vinden over het samen houden van paarden en de voordelen daarvan. Inmiddels hebben de NVVR (Nederlandse Vereniging van Recreatieruiters), de Arnhemse manegehouder Piet Nibbelink, paardenmagnetiseur Roburt Geurts en BioRon (biologisch paardenvoer) zich al achter het initiatief geschaard. Piet zegt: “ Ik vind het idee van een paardendatingsite heel mooi, want veel paarden staan alleen. Een paard is een sociaal dier. Sociale dieren alleen laten staan, tast de gezondheid van die dieren aan. Trek dit eens door naar de mensenwereld. Mensen zijn ook sociale wezens. Wat doen wij met criminelen? We betrappen een moordenaar en veroordelen hem tot een gevangenisstraf. In de gevangenis misdraagt hij zich. Wat gaan wij dan met zo iemand doen? Die zetten wij in een isoleercel, als straf. De zwaarste straf die wij voor onze criminelen kunnen bedenken. Wat doen wij uit liefde voor paarden, om te voorkomen dat ze zichzelf en anderen beschadigen? Dat ze pijn hebben? Dat ze elkaar iets aandoen? We zetten ze apart, in de isoleercel. Onvoorstelbaar. Dus ik vind dit een geweldig mooi initiatief. Er gaat wel wat energie zitten in het vinden van paarden die elkaar mogen, maar ik vind het een onzettend leuk initiatief dat ik graag ondersteun.” Paardenmagnetiseur Roburt Geurts uit ’s Heerenberg is het met Piet eens. “Ook ik draag dit iniatief een warm hart toe, omdat ik vind dat één paard geen paard is. Paarden zijn kuddedieren. Die horen bij elkaar, minimaal twee maar liever nog meer. Een paard alleen is eenzaam.”
Bewustwording
In de Gids voor goede praktijken van de Sectorraad paarden wordt gesteld dat een paard dagelijks in elk geval een ander paard moet kunnen zien, besnuffelen of aanraken. PAARDEN BIJ ELKAAR gaat voor het totaalplaatje: zien, besnuffelen, aanraken EN samenzijn. Immers, elkaar aanraken is van essentieel belang voor paarden. Ze bestendigen hun onderlinge band ermee, dragen met hun wederzijdse ‘poetsgedrag’ bij aan elkaars gezondheid en gevoel van welbevinden en voorkomen er eenzaamheid, verveling en chronische stress mee. Stress waar elk eenzaam paard mee te maken heeft. In zijn eentje voelt een paard zich immers nooit veilig, ook al trekt het zijn meest overtuigende ‘pokerface’.
De kudde
Om te kunnen overleven is het voor paarden van essentieel belang om in een groep te leven. Hoe meer oplettende ogen en oren, des te groter de kans dat een roofdier tijdig wordt ontdekt en kan worden ontlopen. Om in groepsverband te kunnen overleven is een snelle en subtiele onderlinge communicatie noodzakelijk. Dit kan alleen als de sociale contacten op orde zijn en elk individu weet wat zijn of haar plaats in het geheel is. Lichamelijk contact is hierbij super belangrijk. Binnen de kudde is sprake van een subtiele taakverdeling, die wij vaak hiërarchie noemen, maar die veel subtieler is dan het ‘baas boven baas’ principe dat wij in de mensenwereld vaak hanteren. Elk individu heeft een eigen taak, gebaseerd op specifieke karaktereigenschappen. Bij gedomesticeerde paarden ontstaat een evenwichtige mix van karakters niet zomaar. Vreemde paarden moeten op een doordachte manier aan elkaar voorgesteld worden. Na een goede introductie ontstaat niet alleen een afgewogen taakverdeling, maar worden er ook hechte vriendschappen gesmeed. Deze vriendschappen zijn de smeerstof van de kudde.
Win-win situatie
Natuurlijk, er zijn mensen die zich niet meer dan een paard of pony kunnen veroorloven. Er zijn ook mensen die maar een piepklein paardenweitje hebben. En dan zijn er nog mensen die het niet aandurven hun paard bij een ander paard te zetten, omdat ze bang zijn dat andere paarden hun paard schade toebrengen.
In de eerste twee gevallen kan de paardenhouder met voldoende grond een goede daad verrichten door het eenzame paard van een collega paardenhouder bij zijn eigen paard in de wei te zetten. Het vrijgekomen, piepkleine weitje kan dan worden ingezaaid met een gezonde paardengras- en kruidenmengeling en dienst doen als paardengraswinningsweide. Hooi van dit weiland kan dan in de winter de paarden van beide paardenhouders als voeding dienen.
Hebben beide paardenhouders een grote weide dan is een grotere oogst mogelijk. Na de eerste oogst kan het gras in de lege weide volledig uitgroeien en zaad zetten. Zodra de twee paarden door het gras in de ene weide heen zijn, kunnen de paardenhouders ze overplaatsen naar de ‘graasrijpe weide’ en kan de nu lege weide herstellen. De aanwezige parasitaire wormen kunnen hun cyclus niet voltooien en sterven. Een win-win situatie.
De weg der geleidelijkheid
De angst dat het ene paard het andere misschien zou kunnen verwonden, is in de meeste gevallen ongegrond. Paarden zijn van nature geen houligans. Bewandel de weg der geleidelijkheid. Geef de twee paarden zicht op elkaar en de mogelijkheid elkaar over een stroomdraadje heen te besnuffelen en op een veilige manier kennis met elkaar te maken. Een korte periode van gillen, dreigen, opgewonden langs de lijn heen en weer draven en elkaar voorzichtig aftasten hoort erbij. Zodra beide paarden tot rust zijn gekomen en elkaar ‘langs de lijn’ opzoeken om synchroon te grazen zijn de verhoudingen duidelijk. De vrede is getekend, het stroomdraadje niet meer nodig. Beide paarden kunnen nu de volgende fase ingaan: elkaar actief benaderen, vriendschap sluiten en elkaar naar hartelust poetsen. Ook durven de paarden het nu aan om momenten van volledige rust in te lassen, waarbij een van de paarden op wacht staat terwijl het andere plat op de grond gaat liggen om te slapen. Een heel mooi gezicht.
Dus: help je mee als ambassadeur?
Wil je op jouw eigen manier ook ambassadeur worden voor paarden bij elkaar? Mail naar: tjitske.ypma@stichtingdelynx.nl